‏‏BERQANA

De jaren voordat ik me aanmeldde bij Defensie zaten niet mee. Ik had sterke wind van voren. Ik herstelde van chronische zenuwpijn in mijn armen. Ook verloor ik mijn vriendin Lorina aan long fibrose, en kort daarna mijn hond, die op dat moment een sterke steunpilaar was.

Ik voelde een enorme leegte.

Mijn aanmelding bij de paracommando’s ontstond uit de nieuwsgierigheid hoeveel ik aankon en omdat ik behoefte had aan broederschap.

Ik miste dat in mijn leven.

Na jaren van operaties en revalidatie wist ik niet meer wat mijn grenzen waren. En als ik grenzen wilde verleggen, moest ik eerst weten waar ze lagen.

Mijn fysiek zware werk als wildernis gids en filmmaker bracht mij de hele wereld over. Ik werkte onder andere in afgelegen wildernisgebieden in China, Jemen, Namibië, Argentinië, Botswana, Spitzbergen, en de Filipijnen.

Maar hoe zijn deze gezondheidsproblemen ontstaan?

Mijn lichamelijke klachten kwamen toen ik aan de slag ging bij een content marketing bureau. Ik wilde financiële stabiliteit. Maar al snel werd ik in de ratrace van de commerciële wereld gezogen waarbij het behalen bij ambitieuze KPIs in korte tijd frames mijn realiteit werd.

Mijn ambitie om te presteren en het grenzeloos doorwerken zorgde voor langdurige stress en ik verloor het contact met mijn lichaam. Je lichaam geeft je namelijk dagelijks signalen, maar ik onderdrukte dit.

Je kent het. Twee bakken koffie. Sigaretje (al rook ik zelf niet). En doorgaan.

Dit veroorzaakte een zenuwcompressie in mijn beide armen die jarenlang chronische pijn veroorzaakte waardoor ik zelfs niet een deur kon openen.

Operaties. Medicijnen. Revalidatietrajecten.

I did the whole nine yards.

Als voormalig topsporter was ik al bekend met blessures en peesontstekingen.
Het hoort erbij. Maar zenuwpijn wens ik niemand toe.

Het doet wat met je zelfvertrouwen.

Het duurde bijna drie jaar om volledig te herstellen. Ik raakte geobsedeerd over de werking van pijn, het brein, stress en het zenuwstelsel en las bijna alle boeken en studies hierover.

Ik kende de theorie. Maar nu moest ik het nog toepassen en mezelf uit deze neerwaartse vicieuze cirkel halen.

Ik had een booster in mijn zelfvertrouwen nodig om weer dingen te durven.
Of zoals mijn vader zou zeggen: een schop onder m’n reet.

Ik herkende een stem in mezelf die mij herhaaldelijk kleineerde:

Ik wilde het tegendeel bewijzen en wilde ervoor gaan.

Ik begon te stoppen met het consumeren van het ultrabewerkte voedsel. Spendeerde meer tijd in de natuur, ging natuurlijker bewegen, verminderde schermtijd op sociale media, en minimaliseerde blootstelling aan hormoonverstorende stoffen.

Deze kleine veranderingen hadden immens positief effect op mijn gezondheid, stress, energie en hormoonhuishouding.

En last by not least: ik veranderde mijn mindset van “why me” naar “try me”.

Ik was klaar er klaar voor.

Aan het eind van selectietraining werd ik opgeroepen door de Defensie psycholoog om een extra psychologische test te doen.

Ze wilden er zeker van zijn dat ik geen psychopaat was omdat ik erg rustig bleef terwijl ze ons blootstelden aan extreme stress en fysieke inspanning.

Ik beantwoordde alle 500 meerkeuzevragen met een diepte-interview en ze concludeerde al snel dat ik (gelukkig) geen psychopaat was.

“Ik ken mijzelf heel goed en heb geleerd om kalm te blijven in de chaos. Ik weet goed hoe ik met stress om kan gaan.“

Hij keek me aan, lachte, en zette een handtekening onder mijn medische verklaring.

Door de selectie te komen, bewees ik mijzelf het tegendeel. Ik ben sterk genoeg. Het moment was nooit goed. Ik moest gewoon het moment zelf creëren en het zelf goed maken.

Ik wist weer wie ik was. Ik kon de wereld weer aan.

Ik raakte langdurig geblesseerd en werd uit het traject gehaald. Ik baalde enorm.

Maar revalidatie gaat altijd gepaard met reflectie. Wil ik wel een carrière bij Defensie? Of had ik dit alleen nodig om mijzelf weer op kracht te krijgen?

Tijdens mijn herstel ging terug naar de plek waar het voor mij allemaal begon: de dojo.

Ik begon weer met lesgeven en het coachen van managers en professionals die vastzaten in hun persoonlijke ontwikkeling en stress wilde ontladen.

Hier werd mijn levensmissie duidelijk omdat ik erachter kwam hoeveel ik over stress wist en hoe ik anderen hiermee kon helpen. Ik heb in mijn eigen lijf de impact meegemaakt toen ik de input veranderde en meer met mijn eigen natuur ging leven (in plaats van verstoren en tegenwerken).

Je hoeft namelijk niet stress te ontladen, als je ervoor kan zorgen dat je stressors minimaliseert en je stressdrempel niet laag ligt.

Mijn nieuwe missie

Mijn missie is om jou te helpen en begeleiden naar een leven met minder stress, meer gezondheid, zingeving en mentale draagkracht en een stap dichterbij de beste versie van jezelf. Als jij een beter mens bent en gezonder in je velt zit, ben je namelijk ook leuker voor de mensen om je heen.

Ik ga jou weer in je kracht zetten en dit doe ik door jou dichter bij je eigen natuur te brengen. De natuur is geen bosgebied achter het hekje op de veluwe. Wij zijn de natuur. Maar we leven in een onnatuurlijk en synthetisch leefgebied (de moderne samenleving) gepaard met een levensstijl die negatieve invloed hebben op onze gezondheid.

Ja.
Je hebt een baan of bedrijf. Je hebt een huis. Je hebt een mooie relatie, een auto en wellicht wel kinderen.

Nee.
Jij bent niet je werk. En je werk is niet je leven.

Jouw gezondheid en het balans tussen je werk en je privé leven is ongelooflijk belangrijk en ik ga je hierbij helpen.

Verlaag direct stress, boost je energie en doe nieuwe inspiratie op tijdens mijn ééndaagse workshops

Typisch Awi

• Praat tegen dieren als hij alleen is;

• Houdt van honden trainen. Met name als ze luisteren;

• Kan genieten van fluitende vogels en blote voeten in het gras;

• Kan switchen van Rammenstein naar Ludovico Einaudi;

• Springt van bergen af met een parachute maar houdt ook van schaken;

• Raakt soms zijn telefoon kwijt terwijl hij aan het bellen is en hem vasthoudt;